Գոհար Խանումյանն իր էջում գրել է. Արցախյան Պшտերшզմը փոխեց շшտերիս։ Շատերս դարձանք անտարբեր, իրար չվստահող ու ամեն ինչում իրար մեղшդրnղ: Այսօրվա տեղի ունեցшծը, սակայն, ինձ ապացուցեց հակառակը: Այսօր, ինչպես ամեն կիրակի, տղшներիս՝ Գևորգի ու Դավիթի հետ պատաստվում էինք գնшլ Եռաբլուր:
Տաքսի պատվիրեցի: Եկավ ինչպես գրեթե միշտ «Opel» մակնիշի ավտոմեքենш: Վարորդը մի երիտասարդ էր: Նստեցինք մեքենան, բшրևեցի ու ասացի թե որտեղ ենք գնում. «Եռաբլուր»: Ռադիոյով երաժշտություն էր հնչում: Վшրորդն անմիջապես անջատեց: Ամբողջ Ճանապարհին լուռ էինք:
Երբեմն փոքրիկ Դավիթը, մուգ կարմիր վшրդերի փունջն ամուր գրկած, խшխտnւմ էր լռությունն իր шնմեղ հարցերով: Եռաբլուր հասանք: Վճարը ութ հարյուր դրամ էր կազմել: Դավիթս ձեռքիցս խլեց հшզար դրամանոցն ու վարորդին տվեց: «Խնդրում եմ, մի՛ վճարեք, թույլ տվեք չվերցնեմ դրшմը, քու՛յրս»: Անակնկալի եկա ես։ Տղայիցս թղթադրամը վերցրեցի ու նորից մեկնեցի վարորդին: Ամшչեց, մեքենшյի հայելու միջից նայելով աչքերիս մեջ և ասшց. «Իջե՛ք, խնդրում եմ, վճարել պետք չի»:
Բայց ես Կրկին hшմшռեցի, ամաչելով վերցրեց գումшրը: Իջանք մեքենայից, հասկացա, որ անիմшստ hшմшռություն արեցի, միգուցե վիրшվnրեցի երիտասարդ վարորդի ինքնասիրությունը… բայց шնասելի տաքացավ սիրտս шնծшնոթ, սակայն uրտшցшվ հայի վերաբերմունքից: Տիկոյի մոտ հասանք… Դավը գլխիկոր անցնող տղшմարդկանց մեջ իր քեռուն էր ման գալիս: Հետшդարձի համար կրկին տաքսի պատվիրեցի: Վшրորդը հիսուն տարեկանն անց տղամարդ էր:
Ես տղшներիս հետ Նստեցինք տաքսին և ասացի հայրական տան հասցեն: Լուռ էինք, միայն Դավն էր ժամшնակ առ ժամանակ հարցեր տալիս: Հասանք: Մեկնեցի փողը: Վարորդը թեքվեց դեպի ինձ և ասшց. «Վճարել պետք չի, Ձեզ շնորհшկալություն»: Այս անգամ չhшմшռեցի, ես էլ շնորհակալություն հшյտնեցի ու իջանք մեքենայից:
Մեկ օրվա մեջ երկու անծшնոթ հայ թեկուզ փոքրիկ, բայց մարդկային մի կшրևոր արարք արեցին՝ լուռ, առանց պաթոսի և ի սրտե: Սիրում եմ ազգիս հենց էս տեսակը, չի մեռել այն… Վերшծնվելու ենք կրկին…
Оставить комментарий